Śiętokrzyska Izba Rolicza

W odpowiedzi na pismo z dnia 17.03.2009 roku (zamieszczone w aktualnościach z dnia 30.04), w którym przedstawione zostały wnioski wypracowane przez Walne Zgromadzenie Zarządu Świętokrzyskiej Izby Rolniczej Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi przedstawiło następujące stanowisko w sprawie przesłanych wniosków. Stosowne pismo prezentujące stanowisko resortu rolnictwa podpisał podsekretarz stanu w ministerstwie Artur Ławniczak.

W sprawie wyrażenia przez Walne Zgromadzenie Świętokrzyskiej Izby Rolniczej stanowczego protestu w związku z projektem Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi w sprawie warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach działania „Renty strukturalne” objętego programem PROW na lata 2007-2013 odpowiedź ministra brzmi następująco:

Uprzejmie informuję, iż na przywołane w pkt 1, 2, 3 Państwa pisma wnioski, stanowisko Ministerstwa co do kwestii poruszanych w tych wnioskach, zostało Państwu przesłane przy piśmie nr ROW/pn/ksk-211-8/2282/09 w dniu 10.04.2009 r., stanowiącym odpowiedź na Państwa wcześniejsze pismo.

W kwestii domagania się przez Walne Zgromadzenie Świętokrzyskiej Izby Rolniczej przywrócenia w ramach PROW na lata 2007-2013 działania „Wsparcie gospodarstw niskotowarowych” stanowisko ministerstwa wyraża się w takiej oto odpowiedzi:

W odniesieniu do postulatu nr 4 dotyczącego możliwości uruchomienia w ramach Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich (PROW 2007-2013) działania mającego na celu wspieranie gospodarstw rolnych niskotowarowych w fazie restrukturyzacji, uprzejmie informuję, iż możliwość wdrożenia ww. instrumentu związana jest z jego wpisaniem do Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich (PROW 2007-2013), a tym samym zmiany dokumentu programowego.

Kwestie dotyczące zmian w PROW 2007-2013 zostały uregulowane w rozporządzeniu Komisji (WE) NR 1974/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. ustanawiaj ą cego szczegó ł owe zasady stosowania rozporz ą dzenia Rady (WE) nr 1698/2005 w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW).

Stosownie do postanowień zawartych w art. 7 ust. 2 ww. rozporządzenia zmiany
do Programu, można składać tylko raz na rok kalendarzowy. Natomiast ostatni wniosek
o zmianę tego dokumentu został przekazany Komisji Europejskiej w grudniu 2008 r.

Należy mieć na uwadze, że ww. działanie jest instrumentem finansowym zaproponowanym nowym krajom członkowskim Unii Europejskiej i ma charakter przejściowy, stąd jego ewentualne wprowadzenie do PROW 2007-2013 musi mieć bardzo silne uzasadnienie od strony ekonomicznej, jak również nie może być postrzegane jako instrument wsparcia dochodów rodzin rolniczych, lecz jako sposób pobudzenia aktywności inwestycyjnej w takich gospodarstwach.

Jednocześnie, wszelkie wnioski mówiące o zasadach jego funkcjonowania
w przyszłości będzie można wysnuć po przeprowadzeniu oceny ex post Planu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2004-2006.

Ocena ex-post będzie składać się m.in. z oceny stopnia wykorzystania środków finansowych, oceny skuteczności i sprawności wsparcia oraz oddziaływania na beneficjentów i ich otoczenie (skuteczność i oddziaływanie) oraz oceny efektywności tj. oceny poniesionych nakładów w stosunku do uzyskanych wyników i rezultatów.

Odnosząc się do powyższego oraz w związku z faktem, iż wdrożenie działania wymaga akceptacji ze strony Komisji Europejskiej, uprzejmie wyjaśniam iż w chwili obecnej nie jest możliwe wskazanie terminu uruchomienia instrumentu polegającego na wspieraniu gospodarstw rolnych niskotowarowych w fazie restrukturyzacji.

Odpowiedź ministerstwa na postulat wprowadzenia dopłat do nasion rzepaku brzmi następująco:

W odniesieniu do postulatu nr 5 dotyczącego wprowadzenia dopłaty do nasion rzepaku, uprzejmie informuję, iż celem ustanowienia dopłat do materiału siewnego takich gatunków roślin jak zboża (pszenica, jęczmień, żyto, pszenżyto i owies) czy ziemniaki było zwiększenie zużycia kwalifikowanego materiału siewnego oraz poprawa jakości produktów roślinnych wykorzystywanych do bezpośredniej konsumpcji. W przypadku tych roślin zużycie kwalifikowanego materiału siewnego wynosi w Polsce około 7% dla zbóż i około 2% dla ziemniaków.

Uprawiany w kraju rzepak stanowią przede wszystkim odmiany mieszańcowe (heterozyjne), których materiał siewny powinien być co roku wymieniany.

Kierując się tą przesłanką oraz ograniczonymi możliwościami budżetu państwa zdecydowano objąć dopłatami rośliny wymienione w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 13 marca 2007 r. (Dz. U. Nr 46, poz. 300).

Kwalifikowanie kolejnych dopłat do pomocy de minimis spowoduje, że dostęp do tej pomocy będzie ograniczony do mniejszej liczby rolników, szybciej też zostanie wyczerpany limit 7500 euro dla pojedynczego producenta rolnego oraz, co również istotne, szybciej zostanie wyczerpany limit krajowy, który do końca 2011 roku wynosi 119 542 500 euro.

W sprawie umożliwienia stosowania mączek mięsno-kostnych w żywieniu zwierząt gospodarskich jako dodatku do pasz resort rolnictwa zaprezentował takie oto stanowisko:

W odniesieniu do postulatu nr 6 dotyczącego umożliwienia stosowania mączek mięsno-kostnych w żywieniu zwierząt gospodarskich, jako dodatku do pasz, Polska wielokrotnie opowiadała się na forum unijnym za złagodzeniem zakazów w zastosowaniu mączek zwierzęcych do żywienia trzody i drobiu, przy zachowaniu bezpieczeństwa zdrowia publicznego. Znalazło to wyraz w wielu wystąpieniach przedstawicieli Polski biorących udział w posiedzeniach grup roboczych ekspertów weterynaryjnych Komisji Europejskiej
i Rady UE. Przedmiotowa sprawa była także poruszana na posiedzeniach grupy roboczej Rady UE Głównych Lekarzy Weterynarii krajów członkowskich. Unia Europejska wprowadziła już pewne udogodnienia dotyczące wykorzystania niektórych materiałów pochodzenia zwierzęcego (żelatyna, mączki i preparaty z krwi, mączki rybne i in.).
Ww. udogodnienia nie objęły jednak skarmiania mączek mięsno-kostnych ze ssaków, pomimo że nadal obowiązuje opinia wydana przez Stały Komitet Weterynaryjny (zastąpiony obecnie przez EFSA) o braku zagrożenia chorobami prionowymi u drobiu i świń.

Podkreślenia wymaga fakt, że zakaz stosowania mączek mięsno-kostnych w żywieniu zwierząt gospodarskich obowiązuje we wszystkich państwach członkowskich UE.

Niemniej jednak, należy zauważyć, że przed wystąpieniem kryzysu BSE, gdy możliwe było stosowanie mączek zwierzęcych do pasz dla zwierząt gospodarskich, mączki produkowane w Polsce zapewniały jedynie 1/3 zapotrzebowania. Pozostałe 2/3 mączek pochodziło z importu. Obecnie, deficyt białka paszowego w Polsce uzupełniany jest głównie importowanym białkiem sojowym.

Biorąc pod uwagę zmniejszającą się z roku na rok liczbę przypadków zachorowań bydła na BSE na terenie UE, w nieodległej przyszłości można spodziewać się wprowadzenia odpowiednich zmian w przepisach UE i powrót do wykorzystania mączek mięsno-kostnych
w żywieniu drobiu i świń, przy zachowaniu wysokich standardów bezpieczeństwa zdrowia ludzi i zwierząt.

Na postulat o wydawaniu nieodpłatnym zaświadczeń wszystkim hodowcom bydła poświadczających, że stado jest wolne od chorób zakaźnych za pośrednictwem na przykład sołtysów ministerstwo odpowiedziało:

Co do kwestii poruszonej w postulacie nr 7 dotyczącej nieodpłatnego wydawania zaświadczenia wszystkim hodowcom bydła np., za pośrednictwem sołtysów, uprzejmie informuję, iż zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o ochronie zdrowia zwierząt i zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt (Dz. U. z 2008 r. Nr 213, poz. 1342), podmiot zamierzający prowadzić działalność nadzorowaną w zakresie utrzymywania zwierząt gospodarskich, w celu umieszczania na rynku tych zwierząt lub produktów pochodzących z tych zwierząt lub od tych zwierząt zgłasza w formie pisemnej zamiar jej prowadzenia powiatowemu lekarzowi weterynarii właściwemu ze względu na przewidywane miejsce jej prowadzenia.

W przypadku działalności nadzorowanej obejmującej utrzymywanie bydła, owiec
i kóz z zamiarem ich przeznaczenia do handlu podmiot dodatkowo zgłasza wniosek
o uznanie stada bydła za urzędowo wolne od gruźlicy, urzędowo wolne od brucelozy lub wolne od brucelozy i urzędowo wolne od enzootycznej białaczki bydła.

Powiatowy Lekarz Weterynarii na podstawie zgłoszenia i po przeprowadzeniu kontroli wydaje decyzję o uznaniu danego stada za urzędowo wolne od gruźlicy, urzędowo wolne od brucelozy lub wolne od brucelozy i urzędowo wolne od enzootycznej białaczki bydła lub odmowie tego uznania jeżeli wymagania weterynaryjne dla danego rodzaju uznania nie są spełnione.

Stronami w rozumieniu ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeksu postępowania administracyjnego ( Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, z późn. zm.) jest posiadacz zwierząt
i powiatowy lekarz weterynarii.

W związku z powyższym, powiatowy lekarz weterynarii jest zobowiązany do wydania i dostarczenia osobiście lub listownie stronie postępowania decyzji administracyjnej. Zgodnie z przyjętą procedurą decyzja może być doręczona osobiście posiadaczowi zwierzęcia lub wysłana pocztą za potwierdzeniem odbioru.

W związku z powyższym przekazywanie decyzji za pośrednictwem sołtysa nie powinno mieć miejsca.

Na propozycję Świętokrzyskiej Izby Rolniczej aby w ponownie nowelizowanej ustawie o dopłatach do ubezpieczeń upraw i zwierząt wprowadzić dopłaty w wysokości 50 procent do każdej wynegocjowanej stawki, obejmujące wszystkie wymienione w ustawie zagrożenia i uprawy stanowisko ministerstwa brzmi następująco:

W odniesieniu do postulatu 8 dotyczącego wprowadzenia w ustawie z dnia 7 lipca 2005r. o ubezpieczeniach upraw rolnych i zwierząt gospodarskich (Dz. U. Nr 150, poz. 1249, z późn. zm.) 50 % dopłaty do składki z tytułu ubezpieczenia upraw rolnych i zwierząt gospodarskich, informuje, że aktualnie w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi trwają prace nad nowelizacją ww. ustawy, w której proponuje się m.in. dopłaty do składki z tytułu ubezpieczenia upraw rolnych i zwierząt gospodarskich w wysokości 50 %. Projekt nowelizacji ww. ustawy był przedmiotem konsultacji społecznych a aktualnie jest przedmiotem uzgodnień międzyresortowych.

Wprowadzić obowiązek umieszczenia na etykiecie informacji o kraju pochodzenia surowca służącego do produkcji żywności ministerstwo odpowiada:

W przypadku kwestii poruszanych w postulacie 9 dotyczącym obowiązku umieszczania na etykiecie informacji o kraju pochodzenia surowca służącego do produkcji żywności, informuję, iż w rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 10 lipca 2007r. w sprawie znakowania środków spożywczych ( Dz.U. Nr 137, poz. 966, z późn. zm), opracowanym na podstawie wymagań Dyrektywy 2000/13/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 marca 2000 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich w zakresie etykietowania, prezentacji i reklamy środków spożywczych został wprowadzony obowiązek podawania informacji o kraju lub miejscu pochodzenia, gdy brak tej informacji mógłby w istotny sposób wprowadzać w błąd konsumenta. Obecnie na poziomie UE prowadzone są prace nad projektem rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie przekazywania konsumentom informacji na temat żywności. W tym projekcie rozporządzenia pozostawiono ww. obowiązek podawania informacji o kraju lub miejscu pochodzenia. Jednocześnie w projekcie zawarto szczegółowe zasady podawania kraju lub miejsca pochodzenia m.in. dla mięsa innego niż wołowina i cielęcina, dla którego należałoby podawać informacje o miejscu urodzenia, hodowli i uboju (w przypadku, gdy są one różne). Projekt znajduje się obecnie w pracach Grupy Roboczej Rady UE ds. Środków Spożywczych. Wymagania odnośnie podawania kraju pochodzenia w przypadku wołowiny
i cielęciny regulowane są przepisami Rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007 z dnia 22 października 2007 r. ustanawiającego wspólną organizację rynków rolnych oraz przepisy szczegółowe dotyczące niektórych produktów rolnych ("rozporządzenie o jednolitej wspólnej organizacji rynku") oraz przepisami UE tam powołanymi.

Natomiast w przypadku kwestii dotyczących wprowadzania do obrotu oraz znakowania żywności genetycznie zmodyfikowanej uregulowane są następującymi przepisami Unii Europejskiej:

- rozporządzenie nr 1829/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 września 2003 r. w sprawie genetycznie zmodyfikowanej żywności i paszy, oraz

- rozporządzenie nr 1830/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 września 2003 r. w sprawie możliwości śledzenia i znakowania organizmów genetycznie zmodyfikowanych oraz możliwości śledzenia żywności i produktów paszowych wyprodukowanych z organizmów genetycznie zmodyfikowanych i zmieniające dyrektywę 2001/18/WE.

Żywność genetycznie zmodyfikowana może znajdować się na rynku Unii Europejskiej,
w tym Polski, pod warunkiem, że jest oznakowana zgodnie z przepisami rozporządzenia 1829/2003/WE. Obowiązek znakowania dotyczy żywności zawierającej lub składającej się z genetycznie zmodyfikowanego organizmu (np. chleb z ziarnami soi GM, wafle wyprodukowane z udziałem mąki kukurydzianej zrobionej z kukurydzy GM, wędliny
z dodatkiem białka sojowego wyprodukowanego z soi GM) oraz żywności wyprodukowanej
z GMO, ale go nie zawierającej (np. olej sojowy wyprodukowany z soi GM - który zawiera tłuszcz pochodzący z nasion soi ale nie zawiera DNA, czy cukier z buraka GM, który jest czystą sacharozą bez DNA).

Z obowiązku znakowania zwolnione są produkty zawierające GMO na poziomie nieprzekraczającym 0,9% pod warunkiem, że obecność ta jest niezamierzona lub nieunikniona technicznie. Natomiast w innym przypadku znakowanie jest obowiązkowe.

K onieczność właściwego znakowania żywności GM (weryfik owanego także w ramach urzędowej kontroli żywności) zapewnia konsumentom możliwość świadomego wyboru między żywnością GM a jej konwencjonalnym odpowiednikiem.

Ponadto, rozporządzenie 1830/2003 wprowadza obowiązek przekazywania na każdym etapie dystrybucji żywności GM informacji (najczęściej w dokumentacji handlowej) o tym, że produkty te są genetycznie zmodyfikowane. Dokumentacja dotycząca każdej transakcji handlowej produktów GM musi być przechowana przez przedsiębiorców przez okres pięciu lat.

Za wprowadzanie do obrotu żywności genetycznie zmodyfikowanej niezgodnie
z obowiązującymi regulacjami grożą kary określone w art. 99 ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności i żywienia (Dz. U. Nr 171, poz. 1225, z poźn. zm.):

Zgodnie z art. 99 ust. 1 ww. ustawy, kto:

1) znakuje żywność genetycznie zmodyfikowaną niezgodnie z art. 12-14 rozporządzenia nr 1829/2003 oraz art. 4 rozporządzenia nr 1830/2003,

2) wprowadza do obrotu żywność genetycznie zmodyfikowaną bez uzyskania zezwolenia,
o którym mowa w art. 7 rozporządzenia nr 1829/2003, albo dokonuje tej czynności niezgodnie z warunkami określonymi w tym zezwoleniu,

3) nie wykonuje obowiązku monitoringu wprowadzonej do obrotu żywności genetycznie zmodyfikowanej w sposób określony w art. 9 rozporządzenia nr 1829/2003 albo dokonuje tych czynności niezgodnie z tymi przepisami,

4) nie wycofuje z obrotu żywności genetycznie zmodyfikowanej, która nie spełnia wymogów określonych w przepisach rozporządzenia nr 1829/2003,

5) nie stosuje się do decyzji w sprawie przywozu organizmów genetycznie zmodyfikowanych przeznaczonych do bezpośredniego wykorzystania jako żywność albo do ich przetwarzania, o których mowa w art. 10 ust. 1 rozporządzenia nr 1946/2003,

6) dokonuje transgranicznego przemieszczania organizmów genetycznie zmodyfikowanych przeznaczonych do bezpośredniego wykorzystania jako żywność lub do ich przetwarzania w sposób niezgodny z art. 10 ust. 1 rozporządzenia nr 1946/2003,

- podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

Obowiązek znakowania żywności genetycznie zmodyfikowanej, wprowadzanej na rynek wspólnotowy, został już szczegółowo uregulowany w przepisach Unii Europejskiej. Ponadto, za niespełnianie wymagań w tym zakresie zostały określone przepisy karne w ww. ustawie z dnia 25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności i żywienia.

W spawie wniosku mówiącego o tym aby zobligować służby kontrolne do dokładnego badania i sprawdzania posiadania certyfikatów pod względem spełnienia norm UE i krajowych, produktów wprowadzanych na rynek polski ministerstwo poinformowało:

W przypadku problemu poruszonego w postulacie nr 10 dotyczącego kontroli produktów wprowadzanych na polski rynek, uprzejmie informuję, iż z dniem przystąpienia Rzeczpospolitej Polskiej do Unii Europejskiej, w związku ze zniesieniem granic wewnętrznych i wprowadzeniu zasady swobodnego przepływu towarów, ich przemieszczanie w ramach państw członkowskich UE objęte zostało terminem handlu wewnątrzwspólnotowego. Kontrole weterynaryjne na granicach wewnątrz UE zastąpione zostały regułą wzajemnego uznawania wyników kontroli przeprowadzonych przez służby poszczególnych państw członkowskich. Towar, który został poddany inspekcji weterynaryjnej, w sposób zgodny z obowiązującym we wszystkich państwach członkowskich UE prawem wspólnotowym, przy wprowadzeniu go do obrotu na terytorium jednego państwa członkowskiego UE, może być bez dodatkowej kontroli wprowadzony do obrotu w innym kraju będącym członkiem Wspólnoty. Spełnianie odpowiednich wymagań weterynaryjnych przez produkty pochodzenia zwierzęcego przeznaczone do spożycia przez ludzi zapewniane jest przez kontrole prowadzone w miejscu pochodzenia produktów zgodnie z art. 3 i 4 dyrektywy Rady 89/662/EWG z dnia 11 grudnia 1989 r. dotyczącej kontroli weterynaryjnych w handlu wewnątrzwspólnotowym ze względu na wprowadzenie rynku wewnętrznego (Dz. Urz. UE L z 1989 r. Nr 395, str. 13), implementowanej przez wszystkie państwa członkowskie do ich krajowych porządków prawnych. Nie ma możliwości przeprowadzania przez polskie służby kontrolne kontroli urzędowych na terytorium innego państwa członkowskiego UE.

Kontrola weterynaryjna po przybyciu towaru na miejsce przeznaczenia w Polsce może być dokonana, na podstawie art. 25 ustawy z dnia 10 grudnia 2003 r. o kontroli weterynaryjnej w handlu (Dz. U. z 2004 r. Nr 16, poz. 145 z późn. zm.), ale pod warunkiem, że będzie przeprowadzona w sposób wyrywkowy i niedyskryminujący. Celem takiej kontroli jest sprawdzenie, czy zostały spełnione wymagania weterynaryjne określone w przepisach prawa wspólnotowego.

Odprawa towarów podlegających weterynaryjnej kontroli granicznej z dniem 1 maja 2004 r. odbywa się w wytypowanych do tego celu posterunkach kontroli, dostosowanych do wymogów Unii Europejskiej. Wykaz funkcjonujących posterunków na granicach zewnętrznych Unii Europejskiej jest zawarty w Decyzji Komisji 881/2001/WE.

Podstawowym aktem prawnym regulującym kwestie dotyczące weterynaryjnej kontroli granicznej jest ustawa z dnia 27 sierpnia 2003 r. o weterynaryjnej kontroli granicznej (Dz. U. Nr 165, poz. 1590, z późn. zm.).

Zgodnie z ww. ustawą przywóz jest to wprowadzanie do wolnego obrotu zwierząt lub produktów, a także zamiar wprowadzenia do wolnego obrotu w rozumieniu przepisów prawa celnego. Na terytorium Unii Europejskiej mogą być wprowadzane z państw trzecich wyłącznie zwierzęta i produkty pochodzenia zwierzęcego spełniające wymagania wspólnotowe lub wymagania uznawane za równoważne.

Przesyłka zwierząt lub produktów pochodzenia zwierzęcego może być przywożona, jeżeli jest:

- zaopatrzona w oryginał świadectwa weterynaryjnego lub dokumentu handlowego, sporządzonego conajmniej w jednym z języków urzędowych państwa granicznego posterunku kontroli oraz państwa końcowego przeznaczenia, wydanego przez właściwą władzę państwa pochodzenia,

- oznakowana w sposób umożliwiający jej identyfikację.

Ponadto przywóz przesyłek zwierząt jest dopuszczalny:

1) z państw trzecich lub ich części, które znajdują się na listach ogłaszanych przez Komisję Europejską - w przypadku zwierząt, dla których określono wymagania przywozowe
w przepisach Unii Europejskiej;

2) jeżeli zostały spełnione wymagania określone w przepisach państwa końcowego przeznaczenia, będącego państwem Unii Europejskiej - w przypadku zwierząt, dla których nie określono wymagań przywozowych w przepisach Unii Europejskiej.

Natomiast przywóz przesyłek produktów jest dopuszczalny ze znajdujących się na listach ogłaszanych przez Komisję Europejską państw trzecich lub ich części oraz z zakładów uprawnionych do wprowadzania produktów na terytorium Unii Europejskiej.

Integralną częścią weterynaryjnej kontroli granicznej jest kontrola dokumentacji
(w tym certyfikatów i świadectw weterynaryjnych) towarzyszących przesyłkom towarów
w celu potwierdzenia spełniania norm ustalonych w przepisach wspólnotowych.

Uprawnienia do wpisywania na listę państw trzecich i kontroli systemów nadzoru weterynaryjnego państw trzecich oraz kontroli zakładów w państwach trzecich i wpisywania zakładów na listę zakładów zlokalizowanych w państwach trzecich przysługują Komisji Europejskiej.

Eksperci Komisji mogą przeprowadzać urzędowe kontrole w państwach trzecich aby zweryfikować zgodność lub równoważność ustawodawstwa państwa trzeciego oraz systemów z prawem paszowym i żywnościowym Wspólnoty oraz prawodawstwem Wspólnoty dotyczącym zdrowia zwierząt. Podczas sporządzania i aktualizowania ww. wykazów KE uwzględnia następujące kryteria:

a) ustawodawstwo państwa trzeciego w danym sektorze;

b) strukturę i organizację właściwego organu państwa trzeciego oraz jego służb kontrolnych, jak również kompetencje im przyznane oraz gwarancje jakie mogą być zapewnione
w odniesieniu do wprowadzenia w życie danego ustawodawstwa;

c) istnienie właściwej urzędowej kontroli;

d) prawidłowość oraz szybkość informacji dostarczonej przez państwo trzecie dotyczącej istnienia zagrożenia w paszy, żywności, oraz w żywych zwierzętach;

e) gwarancje udzielone przez państwo trzecie, że:

- warunki stosowane w odniesieniu do zakładów, z których pasza i żywność może być przywożona do Wspólnota spełniają lub są równoważne warunkom prawa paszowego
i żywnościowego Wspólnoty;

- wykaz takich zakładów zostaje sporządzony i uaktualniany;

- wykaz zakładów oraz jego uaktualnione wersje są przedstawiane bezzwłocznie Komisji;

- zakłady są przedmiotem regularnych i skutecznych kontroli właściwego organu państwa trzeciego.

Podczas przyjmowania szczególnych warunków przywozu, uwzględnia się informacje,

że dane państwo trzecie przedstawiło, w miarę potrzeby, wyniki kontroli wspólnotowej przeprowadzonej w takim państwie trzecim. Szczególne warunki przywozu mogą zostać ustanowione dla pojedynczego produktu lub dla grupy produktów. Mogą one mieć zastosowanie do pojedynczego państwa trzeciego, regionów państwa trzeciego, lub do grupy państw trzecich.

Natomiast w przypadku wprowadzania do obrotu artykułów rolno-spożywczych, powinny one spełniać wymagania w zakresie jakości handlowej, określone w ustawie z dnia 21 grudnia 2000 r. o jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych (Dz. U. z 2005 r. Nr 187, poz. 1577, z późn. zm.) oraz dodatkowe wymagania dotyczące tych artykułów, jeżeli ich spełnienie zostało zadeklarowane przez producenta.

Spełnianie przez przedsiębiorców wymagań w zakresie jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych w produkcji (kontrola w zakładach produkcyjnych) i imporcie z krajów trzecich kontroluje Inspekcja Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych. IJHARS przeprowadza kontrole planowe zgodnie z Rocznym ramowym planem kontroli oraz kontrole doraźne, nie ujęte w w/w planie.

W 2008 roku IJHARS przeprowadziła ogółem 60 038 czynności kontrolnych, w tym:

§ 14 958 kontroli na rynku krajowym, realizowanych w zakresie jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych, w ramach sprawowanego nadzoru,

§ 45 080 kontroli jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych w obrocie z zagranicą.

Kontrola odbywa się w oparciu o przepisy UE oraz wymagania krajowe określone dla poszczególnych grup artykułów rolno-spożywczych oraz w oparciu o deklaracje przedsiębiorcy. Takie działania mają na celu monitorowanie jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych i eliminowanie z obrotu handlowego produktów nie spełniających wymagań zawartych w przepisach.

Na postulat aby wyodrębnić w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi departament ds. przetwórstwa spożywczego minister tego resortu odpowiedział:

W przypadku problemu poruszonego w postulacie nr 11, dotyczącym wyodrębnienia w resorcie rolnictwa departamentu ds. przetwórstwa spożywczego, informuję iż zgodnie ze statutem Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 20 grudnia 2007 r. w skład Ministerstwa wchodzi komórka organizacyjna pod nazwą Departament Rynków Rolnych. Departament Rynków Rolnych realizuje zadania Ministra dotyczące m in. restrukturyzacji przetwórstwa rolno-spożywczego, jakości handlowej żywności, normalizacji w rolnictwie
i przetwórstwie rolno-spożywczym a także rejestracji i ochrony oznaczeń geograficznych.
W ramach powyższych zadań Departament prowadzi sprawy w zakresie: restrukturyzacji jednostek przetwórstwa rolno-spożywczego, jakości handlowej żywności oraz współpracy
w zakresie certyfikacji żywności, koordynacji spraw z zakresu normalizacji w rolnictwie
i przetwórstwie rolno-spożywczym, promocji oraz informacji dotyczącej produktów wpisanych na Listę Produktów Tradycyjnych i uczestniczących w systemie oznaczeń geograficznych, nazw pochodzenia oraz gwarantowanych tradycyjnych specjalności a także koordynacji spraw związanych z tworzeniem i funkcjonowaniem systemów i funduszy promocji sektora rolno-spożywczego.

Jednocześnie informuję, że w Ministerstwie Gospodarki funkcjonuje Departament Rozwoju Gospodarki do zadań, którego należy m in. realizacja zadań związanych
z funkcjonowaniem przemysłu, a także przygotowaniem i monitorowaniem średniookresowych strategii i programów rozwoju gospodarczego, w szczególności
w zakresie konkurencyjności, innowacyjności oraz przedsiębiorczości.

W sprawie przeprowadzenia badań, czy elektrownie wiatrowe szkodzą sadom i innym uprawom rolniczym i w jaki sposób oddziałują na środowisko? odpowiedź resortu rolnictwa jest następująca:

W odniesieniu do postulatu nr 12, w którym zawarta jest sugestia opracowania wzorcowej umowy na dzierżawę nieruchomości rolnych pod budowę farm wiatrowych, wyrażam stanowisko, iż brak jest umocowania do sporządzenia projektu umowy
o charakterze cywilnoprawnym.

Na propozycję, aby dokonać zmiany w przepisach regulujących kwotowanie produkcji mleka tak, aby hodowca nie był pozbawiony posiadanej kwoty mlecznej w sytuacji zmniejszenia produkcji mleka w gospodarstwie z przyczyn ekonomicznych minister odpowiedział:

W odniesieniu do postulatu nr 13 dotyczącego przepisów regulujących kwotowanie produkcji mleka, uprzejmie informuje, iż zasada dotycząca rozliczania wykorzystania kwot indywidualnych w danym roku kwotowym uregulowana jest w przepisach art. 72 Rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007 z dnia 22 października 2007 r. ustanawiającego wspólną organizację rynków rolnych oraz przepisy szczegółowe dotyczące niektórych produktów rolnych („rozporządzenie o jednolitej wspólnej organizacji rynku”). Zgodnie z treścią ww. art. 72 ust. 2 jeśli producenci nie wprowadzą do obrotu ilości równej przynajmniej 85 % ich kwoty indywidualnej podczas co najmniej jednego dwunastomiesięcznego okresu, państwa członkowskie mogą zdecydować, czy i na jakich warunkach całość lub część niewykorzystanej kwoty zostanie przekazana do rezerwy krajowej. Jednocześnie zgodnie
z ust. 3 cytowanego przepisu zmniejszenie kwoty nie następuje w przypadkach działania siły wyższej a także w należycie uzasadnionych i uznanych przez właściwy organ przypadkach tymczasowo wpływających na zdolność produkcyjną w danym gospodarstwie. Należy jednak podkreślić, iż za działanie siły wyższej lub uzasadnione przypadki uznaje się takie okoliczności jak na przykład śmierć rolnika, długookresowa niezdolność rolnika do pracy; poważna klęska żywiołowa w znacznym stopniu dotykająca grunty rolne gospodarstwa, zniszczenie budynków inwentarskich gospodarstwa w drodze wypadku czy epidemia dotykająca część lub cały żywy inwentarz gospodarza. Przypadki siły wyższej mają zatem charakter przypadków losowych, których producent nie może przewidzieć i w krótkim czasie im zapobiec. Przypadki siły wyższej nie obejmują natomiast aspektów ekonomicznych związanych z funkcjonowaniem gospodarstwa w okresach dekoniunktury rynkowej.

Na postulat doprowadzenia do zmiany statusu wielkoprzemysłowych ferm trzody chlewnej tak aby były one traktowane jak przedsiębiorstwa a nie jak gospodarstwa rolne odpowiedź Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi jest następująca:

Natomiast co do ostatniego postulatu dotyczącego zmian statusu wielkoprzemysłowych ferm tuczu trzody chlewnej, pragnę zaznaczyć, iż w prawodawstwie polskim obowiązuje rozbudowany system przepisów, które regulują kwestię budowy
i funkcjonowania inwestycji takich jak gospodarstwa utrzymujące zwierzęta gospodarskie, zarówno wielkoprzemysłowe jak i rodzinne. W odniesieniu do obiektów utrzymujących zwierzęta gospodarskie ma zastosowanie szereg przepisów określających wymagania
z zakresu prawa budowlanego, ochrony środowiska, ochrony zwierząt, prawa wodnego, nawozów i nawożenia oraz weterynarii.

Warunki związane z lokalizacją, budową i eksploatacją obiektów utrzymujących zwierzęta gospodarskie w prawie polskim określają niżej podane przepisy:

1) ustawa z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150 z późn. zm.),

2) ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118,
z późn. zm.),

3) ustawa z dnia 10 lipca 2007 r. o nawozach i nawożeniu (Dz. U. Nr 147, poz. 1033),

4) ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717, z późn. zm.),

5) ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (Dz. U. z 2003 r. Nr 106, poz. 1002, z późn. zm.),

6) ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt (Dz. U. z 2008 r. Nr 213, poz. 1342)

wraz z właściwymi aktami wykonawczymi.

Zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 43 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2004 r.
w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz szczegółowych uwarunkowań związanych z kwalifikowaniem przedsięwzięcia do sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko (Dz. U. Nr 257, poz. 2573 z późn. zm.), chów lub hodowla zwierząt w liczbie nie niższej niż 210 dużych jednostek przeliczeniowych (DJP), należy do przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko. Dla takich przedsięwzięć wymagane jest sporządzenie raportu o oddziaływaniu na środowisko. W przypadku świń stosuje się następujące współczynniki przeliczania sztuk rzeczywistych na DJP: knury – 0,4, maciory – 0,35, warchlaki 2-4 miesięczne – 0,07, prosięta do 2 miesięcy – 0,02, tuczniki – 0,14.

Równocześnie, zgodnie z ustawą i nawozach i nawożeniu dawka nawozu naturalnego, zastosowana w ciągu roku, nie może zawierać więcej niż 170 kg azotu (N) w czystym składniku na 1 ha użytków rolnych. Takie ograniczenie w stosowaniu nawozów naturalnych powoduje konieczność ograniczenia dopuszczalnej obsady zwierząt.

Ponadto zgodnie z przepisami ww. ustawy o nawozach i nawożeniu podmioty, które prowadzą chów lub hodowlę świń powyżej 2 000 stanowisk dla świń o wadze ponad 30 kg lub 750 stanowisk dla macior, a także nabywcy nawozów naturalnych mają obowiązek posiadania zaopiniowanych planów nawożenia. Plan nawożenia opiniowany jest przez okręgowe stacje chemiczno–rolnicze .

Plan nawożenia opracowany jest zgodnie z zasadami dobrej praktyki rolniczej,
na podstawie składu chemicznego nawozów oraz potrzeb pokarmowych roślin i zasobności gleb, uwzględniając stosowane odpady, środki wspomagające uprawę roślin i dodatki
do wzbogacania gleby w rozumieniu przepisów rozporządzenia (WE) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 3 października 2007 r. ustanawiającego przepisy sanitarne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia roślinnego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi .

Ponadto ww. podmioty są zobowiązane zagospodarowywać na użytkach rolnych, których są posiadaczami, co najmniej 70% gnojówki i gnojowicy, pozostałe 30 % mogą zbyć.

Pismo ministerstwa dotyczące odpowiedzi na wnioski Walnego Zgromadzenia Świętokrzyskiej Izby Rolniczej poza głównym adresatem otrzymali: Prezes Krajowej Rady Izb Rolniczych Wiktor Szmulewicz, Marszałek Województwa Świętokrzyskiego Adam Jarubas, Wojewoda Świętokrzyski Bożentyna Pałka – Koruba i Wicewojewoda Świętokrzyski Piotr Żołądek.

• « poprz.
• nast. »