W związku z przesłaniem do Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi stanowiska z IX posiedzenia KRIR VII kadencji w sprawie aktualnej sytuacji w rolnictwie >>>, MRiRW pismem z dnia 24 października 2025 r., przekazało następujące informacje.

 Zniwelowanie skutków niskich cen skupu zbóż poprzez wprowadzenie instrumentów neutralizujących spadek przychodów rolników z budżetu krajowego z wykorzystaniem środków UE.

 Odnośnie do pilnego wprowadzenia rekompensaty do każdej wyprodukowanej (obejmie też hodowców) tony zbóż w wysokości 200 zł/t.

Pomoc udzielana producentom rolnym musi być zgodna z przepisami Unii Europejskiej (UE) dotyczącymi pomocy publicznej, w tym:

1. wytycznymi w sprawie pomocy państwa w sektorach rolnym i leśnym oraz na obszarach wiejskich ((2022/C 485/01) (1) oraz
2. rozporządzeniem Komisji (UE) 2022/2472 z dnia 14 grudnia 2022 r. uznającym niektóre kategorie pomocy w sektorach rolnym i leśnym oraz na obszarach wiejskich za zgodne z rynkiem wewnętrznym w zastosowaniu art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (2),
3. albo pomoc musi być udzielana w formule de minimis zgodnie z przepisami rozporządzenia Komisji (UE) nr 1408/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108

Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis w sektorze rolnym (3). Zgodnie z Wytycznymi w sprawie pomocy państwa w sektorach rolnym i leśnym oraz na obszarach wiejskich ((2022/C 485/01), pomoc przyznaną wyłącznie na podstawie ceny, ilości, jednostki produkcyjnej lub jednostki środków produkcji, uznaje się za pomoc niezgodną z rynkiem wewnętrznym.

 Odnośnie do natychmiastowego uruchomienia preferencyjnych kredytów obrotowych i inwestycyjnych na spłatę kredytów w proponowanych – aby rolnicy nie utracili płynności finansowej i mogli na bieżąco płacić zobowiązania wobec banków i firm.

Stały Komitet Rady Ministrów, przyjął w dniu 1 października 2025 r. projekt rozporządzenia Rady Ministrów zmieniającego rozporządzenie w sprawie szczegółowego zakresu i sposobów realizacji niektórych zadań Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa (ARiMR) (RD234).

Zmiana ww. rozporządzenia ma na celu m.in.: wprowadzenie przepisów umożliwiających udzielanie pożyczek dla producentów rolnych na sfinansowanie nieuregulowanych zobowiązań cywilnoprawnych, które zostały podjęte w związku z prowadzeniem przez tego producenta rolnego działalności rolniczej.

Pomoc polega na udzielaniu, na okres nie dłuższy niż 15 lat, pożyczki z oprocentowaniem wynoszącym 2 % w skali roku od kwoty udzielonej pożyczki na sfinansowanie zobowiązań. Może być udzielona nie częściej niż raz na 15 lat.

W przypadku gdy indywidualny limit pomocy de minimis w rolnictwie zostanie wykorzystany, producent rolny spłaca pożyczkę na warunkach rynkowych.

Producenci rolni, którzy mają trudności ze spłatą czynnych kredytów z dopłatami ARiMR do oprocentowania mogą ubiegać się w banku o:

1. zastosowanie prolongaty spłaty rat kapitału i odsetek, o ile określony w umowie kredytu termin ich spłaty jeszcze nie minął,
2. wydłużenie okresu kredytowania poza przewidziany w umowie kredytu, o ile określony w umowie kredytu okres kredytowania jeszcze nie minął,
3. zmianę kierunku produkcji na inny określony w zasadach udzielania kredytów.

Zasady udzielania kredytów przewidują również, że w przypadku zaprzestania przez kredytobiorcę prowadzenia działalności lub spłaty kredytu i odsetek z przyczyn od niego niezależnych, umożliwiają bankowi, po dokonaniu stosownej analizy i deklaracji kredytobiorcy o wznowieniu działalności lub spłaty kredytu, uznanie tego zaprzestania za czasowe. W takim przypadku, w okresie ww.

zaprzestania, dopłaty do oprocentowania kredytu nie są stosowane. Po wznowieniu przez kredytobiorcę działalności lub spłaty kredytu i odsetek dopłaty ponownie są stosowane od dnia tego wznowienia.

Aktualnie na podstawie ustawy z dnia 9 listopada 2018 r. o restrukturyzacji zadłużenia podmiotów prowadzących gospodarstwa rolne producenci rolni mogą ubiegać się również o pomoc w formie przejęcia przez Krajowy Ośrodek Wsparcia Rolnictwa (KOWR) długu podmiotu prowadzącego gospodarstwo rolne powstałego w związku z prowadzeniem działalności rolniczej w zamian za przeniesienie własności nieruchomości na rzecz Skarbu Państwa.

Szczegółowe zasady przejęcia przez KOWR długu podmiotu prowadzącego gospodarstwo rolne powstałego w związku z prowadzeniem działalności rolniczej w zamian za przeniesienie własności nieruchomości na rzecz Skarbu Państwa dostępne są na stronie https://www.gov.pl/web/kowr/restrukturyzacia-zadluzonych-podmiotow.

Jednocześnie w przypadku problemów ze spłatą zobowiązań kredytowych istnieje również możliwość ubiegania się o restrukturyzację zadłużenia na podstawie ogólnie obowiązujących przepisów ustawy z dnia 15 maja 2015 r. – Prawo restrukturyzacyjne.

MRiRW we współpracy z Bankiem Gospodarstwa Krajowego (BGK) przygotowało ofertę kredytu obrotowego skierowanego do rolników oraz przedsiębiorstw z sektora przetwórstwa rolnospożywczego.

Dzięki temu instrumentowi rolnicy i przetwórcy będą mogli skorzystać z kredytu obrotowego:

– z gwarancją jego spłaty do 80% kwoty kredytu (gwarancja udzielana bezpłatnie),

– z dopłatą do odsetek przez 24 miesiące w wysokości 7%, co oznacza, iż odsetki płacone przez kredytobiorcę przez pierwsze 2 lata będą nie większe niż 1%,

– z okresem kredytowania do 4 lat,  z maksymalną kwotą kredytu 200 tys. euro, tj. ok. 860 tys. zł.

Oferta jest dostępna od 1 października do 31 grudnia 2025 r. Kredyty będą udzielane przez banki współpracujące z Bankiem Gospodarstwa Krajowego. Informacje na temat szczegółów wsparcia, w tym listy banków, które podpisały umowę z BGK, będą publikowane na stronie www.bgk.pl.

 Odnośnie do zwiększenia komponentów krajowych biopaliw do 15%.

Informuję, że analogiczny postulat dotyczący podniesienia obowiązkowej domieszki alkoholu etylowego produkowanego w Polsce w benzynach do 15%, przedstawiony w piśmie Krajowej Rady Izb Rolniczych z dnia 11 sierpnia 2025 r., został przekazany zgodnie z właściwością do Ministerstwa Klimatu i Środowiska pismem z dnia 27 sierpnia 2025 r. (znak sprawy: DRE.oze.052.9.20251.

 Odnośnie do wprowadzenia obowiązku współspalania gorszej jakości krajowych zbóż w elektrociepłowniach.

Obecnie obowiązujące przepisy pozwalają na takie zagospodarowanie produktów rolnych. Zgodnie z ustawą z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (4), zboże niepełnowartościowe, rozumiane jako ziarna zbóż niespełniające wymagań jakościowych dla zbóż w skupie interwencyjnym lub które nie podlegają takiemu skupowi interwencyjnemu, jest uznawane za biomasę możliwą do wykorzystania na cele energetyczne. Należy również pamiętać, że wszelkiego rodzaju biomasa pochodząca z upraw podlega obowiązkowi certyfikacji w ramach jednego z uznanych systemów certyfikacji oraz weryfikacji tzw. kryteriów zrównoważonego rozwoju określonych w ustawie. Oznacza to, że producent rolny powinien dostarczyć do pierwszego punktu odbioru takiego zboża odpowiednie oświadczenie wraz z określeniem śladu węglowego związanego z jego uprawą.

Jednocześnie informuję, że wszystkie kwestie związane z energetycznym wykorzystaniem produktów rolnych leżą we właściwości Ministra Klimatu i Środowiska.

 Odnośnie do podjęcia starań na poziomie UE o podniesienie ceny interwencyjnej na pszenicę do 230 € za tonę co wpłynie na uruchomienie skupu interwencyjnego.

Kwestia podniesienia ceny interwencyjnej na pszenicę i inne produkty rolne pozostaje przedmiotem bieżących analiz oraz dyskusji w ramach Wspólnej Polityki Rolnej UE.

Zgodnie z obowiązującymi przepisami, interwencyjny zakup pszenicy zwyczajnej prowadzony jest w okresie od 1 października do 31 maja, przy obecnie obowiązującej cenie interwencyjnej wynoszącej 101,31 €/t. Zakup ten może być realizowany zarówno po cenie stałej, jak i w drodze procedury przetargowej, przy czym cena oferowana nie może przekraczać ustalonej ceny interwencyjnej.

MRiRW wielokrotnie zwracało się do KE z wnioskiem o aktualizację poziomów cen interwencyjnych, wskazując na rosnące koszty produkcji oraz destabilizację rynku zbóż wynikającą m.in. z liberalizacji handlu z Ukrainą. Polska opowiada się za dostosowaniem mechanizmów interwencyjnych do realiów rynkowych, co mogłoby przyczynić się do skuteczniejszego wsparcia producentów rolnych oraz uruchomienia skupu interwencyjnego w sytuacjach kryzysowych.

Jednocześnie należy podkreślić, że decyzje w zakresie zmiany poziomu cen interwencyjnych podejmowane są na szczeblu KE, z uwzględnieniem sytuacji na rynku unijnym, progów referencyjnych oraz kosztów produkcji. Wprowadzenie postulowanej zmiany wymagałoby przeprowadzenia odpowiedniego procesu legislacyjnego oraz uzyskania akceptacji państw członkowskich.

Należy również przy tym pamiętać, że interwencja publiczna musi pozostać mechanizmem siatki bezpieczeństwa, gwarantującym skup publiczny artykułów rolnych jedynie w wyjątkowych okolicznościach, tj. w sytuacjach największych spadków ich cen. Dlatego ceny interwencyjne nie powinny być ustawione na zbyt wysokich poziomach, aby nie powodować produkcji na tzw. „interwencję”, co nie tylko mogłoby zaburzyć rynek, ale zaangażowałoby unijny budżet najpierw w skup, a następnie w zagospodarowanie zgromadzonych w ten sposób zapasów interwencyjnych.

Pomimo jasno i precyzyjnie wyrażanego przez Polskę na forum UE stanowiska w sprawie konieczności podwyższenia cen interwencyjnych, nie znajduje ono obecnie wystarczającego do jego realizacji poparcia ze strony pozostałych państw członkowskich.

MRiRW monitoruje sytuację na rynku zbóż. Wszelkie działania mające na celu stabilizację rynku oraz poprawę warunków ekonomicznych producentów rolnych będą podejmowane z uwzględnieniem interesu polskich rolników oraz obowiązujących regulacji unijnych.

 Odnośnie do uruchomienia dopłat do eksportu poza rynek UE.

Powyższe przepisy Komisji Europejskiej (KE) nie przewidują możliwości udzielania pomocy na działalność związaną z wywozem do państw trzecich lub państw członkowskich, która byłaby bezpośrednio związana z ilością wywożonych produktów, tworzeniem i prowadzeniem sieci dystrybucyjnej lub innymi wydatkami bieżącymi związanymi z prowadzeniem działalności wywozowej.

Dopłaty do transportu produktów przeznaczonych na eksport poza UE są traktowane jako subsydia eksportowe, a subsydiowanie eksportu nie jest dozwolone w ramach zasad Światowej Organizacji Handlu (WTO). Zarzut subsydiowania eksportu był stawiany wielokrotnie m.in. przez UE wobec Federacji Rosyjskiej i dotyczył wsparcia transportu kolejowego dla produktów przeznaczonych na eksport.

 Odnośnie do „odrzucenia przez Radę Europejską wniosku KE oraz „W sytuacji przyjęcia przez RE wniosku, prowadzenia bieżącej kontroli

Po 5 czerwca 2025 r. – a więc po wygaśnięciu pełnej i jednostronnej liberalizacji importu z Ukrainy w postaci autonomicznych środków handlowych (tzw. ATM) – warunki handlu UE-Ukraina powróciły do zapewniających wyższy poziom ochrony celnej rynku rolnego UE zasad wynikających z Układu o stowarzyszeniu UE-Ukraina. Warunki te podlegały przeglądowi z art. 29 Układu. Ich wynikiem jest porozumienie UE-Ukraina, którego dotyczy wskazany w Uchwale KRIR wniosek KE. Analizując ww. porozumienie można zauważyć jego elementy pozytywne (m.in. instrumenty ochronne, korzyści dla polskiego eksportu) oraz negatywne (m.in. stosunkowo wysokie naszym zdaniem wzrosty niektórych kontyngentów przyznanych Ukrainie w dostępie do rynku UE). Szczegółowe informacje w tym zakresie zostały przekazane do KRIR przy piśmie Sekretarza Stanu w MRiRW p. Jacka Czerniaka z 8 sierpnia 2025 r.

Odnosząc się do wskazanych w Uchwale KRIR nieścisłości dotyczących wysokości kontyngentów taryfowych – rzeczywiście pojawiły się w nich pewne niewielkie błędy redakcyjne, które KE skorygowała (wniosek KE wraz z załącznikami są dostępne m.in. na oficjalnej stronie Dziennika

Urzędowego UE Eur-Lex, do pobrania także w języku polskim – https://eur-lex.europa.eu/legal-content/EN/TXT/?uri=CELEX:52025PC0450)

Porozumienie nie przewiduje przyznania Ukrainie kontyngentów taryfowych na pasze (tj. CN 2309, Preparaty, w rodzaju stosowanych do karmienia zwierząt) czy też oleje, gdyż import tych produktów z Ukrainy został zliberalizowany już wcześniej na mocy postanowień Układu. Porozumienie UE-Ukraina nie modyfikuje pozostających w mocy zasad dotyczących kontroli importu rolno-spożywczego z Ukrainy. Produkty importowane z Ukrainy – podobnie jak importowane z pozostałych krajów trzecich – muszą spełniać unijne wymogi bezpieczeństwa żywności (lub ekwiwalentne) co podlega kontroli przez właściwe inspekcje na granicy UE. KE podkreśla, że te zasady są nienegocjowalne.

Jednocześnie KE w komunikacie „Wizja dla rolnictwa i żywności” zapowiedziała działania na rzecz wzmocnienia procedur kontroli bezpieczeństwa w imporcie żywności z krajów trzecich oraz większe dostosowanie produktów importowanych do wymogów produkcji UE w obszarze pestycydów i dobrostanu zwierząt. Popieramy ten kierunek działań i monitorujemy przebieg prac na forum UE w tym obszarze.

Ponadto strona ukraińska zobowiązana jest w ramach Układu do dostosowania swoich wewnętrznych przepisów do unijnych regulacji w dziedzinie przepisów sanitarnych i fitosanitarnych (SPS). Warto zwrócić w tym kontekście uwagę, że elementem porozumienia UE-Ukraina, który oceniamy pozytywnie, jest tot że dodatkowe koncesje dla strony ukraińskiej zostały uwarunkowane jej zobowiązaniem do dostosowania swoich przepisów do unijnych wymogów produkcji w obszarze dobrostanu zwierząt, stosowania pestycydów czy leków weterynaryjnych. Niedopełnienie tego wymogu do końca 2028 r. może być podstawą do wycofania przez UE dodatkowych preferencji przyznanych w porozumieniu.

Prace nad stanowiskiem Rządu wobec porozumienia UE-Ukraina są finalizowane przez wiodące Ministerstwo Rozwoju i Technologii, z którym ściśle współpracujemy. Jak wskazaliśmy w ww. piśmie z 8 sierpnia 2025 r., uważamy, że nie negując zastrzeżeń i obaw co do porozumienia UE-Ukraina, trzeba je widzieć w szerszym kontekście, uwzględniając również te jego postanowienia, które można ocenić pozytywnie.

Odnośnie do kontroli na granicy – badań na pozostałości środków ochrony roślin, towary rolnospożywcze sprowadzane do Polski z państw trzecich, w tym z Ukrainy, muszą spełniać wymagania UE w zakresie bezpieczeństwa żywności, w tym dotyczące najwyższych dopuszczalnych poziomów pozostałości środków ochrony roślin zgodnie z przepisami rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 396/2005 z dnia 23 lutego 2005 r. w sprawie najwyższych dopuszczalnych poziomów pozostałości pestycydów w żywności i paszy pochodzenia roślinnego i zwierzęcego oraz na ich powierzchni, zmieniającego dyrektywę Rady 91/414/EWG (5). Rozporządzenie to określa wymagania także w odniesieniu do substancji czynnych wycofanych ze stosowania w UE.

Kontrole graniczne towarów importowanych z państw trzecich pod kątem pozostałości środków ochrony roślin, wykonuje Państwowa Inspekcja Sanitarna podległa Ministrowi Zdrowia.

Jednakże wychodząc naprzeciw postulatom organizacji rolniczych oraz w trosce o bezpieczeństwo konsumentów, MRiRW finansuje (w ramach zadań dotacji celowych) wykonywanie dodatkowych badań żywności importowanej, w tym z Ukrainy, pod kątem pozostałości środków ochrony roślin.

Próbki pobierane są przez organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej, a następnie badane w laboratoriach Instytutu Ogrodnictwa – Państwowego Instytutu Badawczego (w roku 2025 zaplanowano przebadanie łącznie 1000 próbek) oraz Instytutu Ochrony Roślin – Państwowego Instytutu Badawczego (w roku 2025 zaplanowano przebadanie łącznie 500 próbek).

W ramach realizacji tego zadania badanych jest w jednej próbce od 509 do 621 analizowanych substancji.

Odnosząc się do postulatu dotyczącego „…prowadzenia bieżącej kontroli na granicy UE przez służby KE wypełniania umowy stowarzyszeniowej z Ukrainą…”, należy zauważyć, że podległa Ministrowi Rolnictwa i Rozwoju Wsi Inspekcja Weterynaryjna (IW) jest odpowiedzialna za kontrolę urzędową zwierząt i towarów przywożonych na terytorium Unii Europejskiej z państw trzecich.

W odniesieniu do towarów, kontrole urzędowe dotyczą przede wszystkim przesyłek:

1. produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych do spożycia przez ludzi;
2. pasz zawierających elementy pochodzenia zwierzęcego (produktów pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez łudzi);
3. pasz niezawierających tkanek zwierząt (pochodzenia roślinnego i mineralnego).

Graniczny lekarz weterynarii jest organem właściwym do prowadzenia urzędowej kontroli przesyłek ww. produktów, w oparciu o przepisy rozporządzenia (UE) 2017/625 (6). Kontrole takie przeprowadza się w punktach kontroli granicznej w sposób określony w przepisach UE lub przepisach krajowych.

W ramach powyższych działań przeprowadza się kontrolę:

– dokumentów

– weryfikacja świadectw urzędowych, poświadczeń urzędowych oraz innych dokumentów, w tym dokumentów o charakterze handlowym, które muszą towarzyszyć przesyłce;

– identyfikacji – sprawdzenie czy zawartość i oznakowanie przesyłki, plomby i środki transportu odpowiadają informacjom zawartym w świadectwach urzędowych, poświadczeniach urzędowych lub innych dokumentach towarzyszących przesyłce;

– bezpośrednią – inspekcja towarów oraz w stosownych przypadkach oględziny opakowania, środków transportu, oznakowania i temperatury, a także pobieranie próbek do analiz, badania lub diagnostyki oraz inne kontrole niezbędne do sprawdzenia zgodności z przepisami prawa.

W odniesieniu do żywności pochodzenia zwierzęcego, w ramach ww. kontroli bezpośredniej pobierane są wyrywkowo próby do badań laboratoryjnych, m.in. w kierunku zanieczyszczeń mikrobiologicznych, pozostałości leków weterynaryjnych oraz skażeń radioaktywnych, w tym substancji zakazanych do stosowania na terenie UE.

Ponadto, przywóz żywności pochodzenia zwierzęcego z państw trzecich możliwy jest wyłącznie z państwa trzeciego lub jego regionów, lub kiedy właściwe, z zakładów w państwach trzecich znajdujących się na listach ogłaszanych przez KE. Państwo trzecie może zostać umieszczone na ww. listach wyłącznie, gdy Komisja zatwierdzi przekazany jej przez państwo trzecie wniosek, któremu towarzyszą stosowne dowody i gwarancje, że dane towary spełniają stosowne wymogi z zakresu przepisów dotyczących bezpieczeństwa żywności.

W odniesieniu do pasz, urzędowa kontrola tych zawierających elementy pochodzenia zwierzęcego (produktów pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi) przywożonych z państw trzecich, również odbywa się na zasadach określonych w przepisach UE. Analogicznie jak w przypadku żywności, przywóz możliwy jest wyłącznie z państwa trzeciego lub jego regionów oraz z zakładów w państwach trzecich znajdujących się na listach ogłaszanych przez KE. Każda przesyłka produktów pochodzenia zwierzęcego podlega kontroli dokumentacji – najczęscłej Jest to wymagane przepisami świadectwo zdrowia, sygnowane przez właściwy do certyfikacji urzędowy organ w państwie trzecim, w którym poświadczone są określone warunki dla przywożonego towaru.

Natomiast, urzędowa kontrola pasz niezawierających tkanek zwierząt wykonywana jest w oparciu o przepisy krajowe – art. 46 ustawy o paszach (7) (przepisy unijne nie uwzględniają konieczności takiej kontroli). Każda przesyłka pasz, w tym zbóż przeznaczonych na cele paszowe, poddawana kontroli urzędowej na granicy podlega weryfikacji dokumentów towarzyszących przesyłce (świadectwo zdrowia nie jest wymagane przepisami prawa), natomiast częstotliwość kontroli identyfikacji i kontroli bezpośredniej wynika z przeprowadzanej przez IW analizy ryzyka zgodnie z art. 44 rozporządzenia (UE) nr 2017/625.

Podczas urzędowej kontroli, graniczny lekarz weterynarii ma prawo pobrać próbki do badań laboratoryjnych – zgodnie z Planem Urzędowej Kontroli Pasz (opracowanym przez Głównego Lekarza Weterynarii) lub z tzw. „podejrzenia”, jeżeli ma wątpliwości w stosunku do danej przesyłki.

W przypadku, gdy przesyłki nie spełniają odpowiednich wymogów wskazanych w przepisach UE lub przepisach krajowych (stwierdzenie uchybień, nieprawidłowości, niezgodne wyniki badań laboratoryjnych, błędne oznakowanie lub brak oznakowania produktu), organy urzędowej kontroli na granicy podejmują działania mające na celu niedopuszczenie do wykorzystania, w żywieniu ludzi lub zwierząt, zakwestionowanego produktu – nie zostaje wydana decyzja zezwalająca na wwóz na terytorium UE, towar nie jest dopuszczony do obrotu, a przesyłka podlega odesłaniu do państwa pochodzenia lub zniszczeniu.

Kontrole na granicach UE prowadzone są we wszystkich państwach członkowskich przez wyspecjalizowane służby, a przepisy prawa UE nie przewidują możliwości prowadzenia kontroli granicznej przez służby KE.

 Odnośnie do „…wprowadzenia ułatwień w przepisach weterynaryjnych mających na celu utworzenie małych rzeźni oraz masarni w powiatach, co będzie stymulowało rozwój produkcji zwierzęcej…”

Należy zauważyć, że w przepisach weterynaryjnych z zakresu bezpieczeństwa żywności wprowadzono ułatwienia dla rzeźni o małej zdolności produkcyjnej oraz zakładów przetwarzających mięso na małą skalę.

Podmioty prowadzące rzeźnie o małej zdolności produkcyjnej położone na terenie gospodarstw, tzw. „rzeźnie rolnicze” oraz inne rzeźnie, w których dokonuje się uboju zwierząt na małą skalę, mogą korzystać z wdrożonych w polskich przepisach krajowych (8) ułatwień w formie dostosowań do przepisów unijnych w zakresie konstrukcji, rozplanowania i wyposażenia pomieszczeń zakładu. Rzeźnie rolnicze mogą być wyposażone w podstawową infrastrukturę, tj. pod określonymi warunkami, mogą np. składać się z jednego pomieszczenia, nie muszą posiadać miejsc postojowych dla zwierząt oczekujących na ubój, czy pomieszczeń lub zagród dla chorych lub podejrzanych o chorobę zwierząt, nie muszą posiadać w budynku rzeźni toalet, czy szatni dla personelu, nie muszą dysponować myjniami środków transportu, mogą posiadać wyłącznie dwa urządzenia do chłodniczego przechowywania mięsa oraz jedno urządzenie do przechowywania mięsa pakowanego i niepakowanego.

Natomiast inne rzeźnie o małej zdolności produkcyjnej również mogą korzystać z wielu uproszczeń infrastrukturalnych, przykładowo: nie muszą posiadać miejsc postojowych dla zwierząt oczekujących na ubój, nie muszą dysponować myjniami środków transportu, mogą posiadać wyłącznie dwa urządzenia do chłodniczego przechowywania mięsa oraz nie muszą posiadać oddzielnego systemu odprowadzania ścieków. Ponadto, w takich rzeźniach, podobnie jak w rzeźniach rolniczych rozbiór mięsa, pod pewnymi warunkami, może odbywać się w tym samym pomieszczeniu co ubój zwierząt.

Przyjęcie mniej restrykcyjnych, niż w przepisach unijnych, rozwiązań w zakresie infrastruktury dla ww. rzeźni w wielu przypadkach wymagających mniejszego nakładu finansowego miało na celu poprawę konkurencyjności rzeźni o małych zdolnościach produkcyjnych w stosunku do dużych zakładów produkcyjnych (rzeźni), w których prowadzony jest ubój przemysłowy, a także umożliwienie powstawania nowych rzeźni na terenach, na których dotychczas one nie funkcjonowały, jak np. na niektórych obszarach górskich.

W odniesieniu do kwestii ułatwień dla zakładów przetwarzających mięso na małą skalę, w Polsce również wdrożono mniej restrykcyjne przepisy krajowe dla takich zakładów. Przetwórstwo żywności, w tym mięsa, na małą skalę na uproszczonych zasadach można prowadzić przede wszystkim w ramach takich form działalności jak: rolniczy handel detaliczny (RHD) (9), działalność marginalna, lokalna i ograniczona (MLO) (10), czy zakład o małej zdolności produkcyjnej (11).

W ramach RHD rolnicy mogą, na uproszczonych zasadach, produkować, w tym przetwarzać żywność i sprzedawać ją konsumentom lub do lokalnych zakładów prowadzących handel detaliczny bezpośrednio zaopatrujących konsumentów, takich jak np. sklepy, restauracje czy stołówki. Warunkiem jest to, aby taka żywność zawierała co najmniej jeden składnik pochodzący w całości z własnej uprawy, hodowli lub chowu prowadzącego RHD.

W przypadku działalności MLO, analogicznie jak w przypadku RHD, obowiązują uproszczone wymagania z zakresu bezpieczeństwa żywności. Podmioty, w tym rolnicy, mogą prowadzić produkcję niektórych produktów pochodzenia zwierzęcego (poddanych obróbce lub przetworzeniu) takich jak np. produkty mięsne, surowe wyroby mięsne, mięso mielone, gotowe posiłki/potrawy, jak również mogą prowadzić rozbiór i sprzedaż świeżego mięsa m. in. wołowego, wieprzowego czy drobiowego. Surowce/produkty pochodzenia zwierzęcego przeznaczone do produkcji w ramach MLO mogą pochodzić z własnych gospodarstw rolników prowadzących taką działalność, jak również z innych gospodarstw lub zakładów. Wyprodukowana żywność może być zbywana konsumentom oraz ww. lokalnym zakładom prowadzącym handel detaliczny bezpośrednio zaopatrującym konsumentów.

Poniżej przedstawiam przykłady wprowadzonych ułatwień dla rolników rozpoczynających i prowadzących produkcję żywności w ramach RHD i MLO z zakresu bezpieczeństwa żywności:

– skrócenie procedury uzyskiwania uprawnień do prowadzenia działalności (wymagana jest rejestracja, a nie zatwierdzenie zakładu)

– zwolniono rolników z obowiązku sporządzania projektu technologicznego zakładu);

– mniej rygorystyczne wymagania higieniczne niż te, które dotyczą zakładów prowadzących produkcję żywności na dużą skalę, przy zachowaniu podstawowych zasad i wymogów gwarantujących bezpieczeństwo konsumenta;

– dostosowanie częstotliwości kontroli podmiotów do skali ich działalności – ustalana na zasadzie analizy ryzyka przez nadzorujące organy urzędowej kontroli żywności (Inspekcja Weterynaryjna lub Państwowa Inspekcja Sanitarna).

W polskim porządku prawnym (10) uproszczone wymagania weterynaryjne, w formie dostosowań do przepisów unijnych, przewidziano również dla zakładów o małej zdolności produkcyjnej prowadzących rozbiór mięsa, produkcję mięsa mielonego lub surowych wyrobów mięsnych. Dostosowania te dotyczą, np.: przechowywania w tym samym pomieszczeniu mięsa pakowanego i niepakowanego, urządzeń do mycia i odkażania rąk dla pracowników, urządzeń do odkażania narzędzi, możliwości prowadzenia rozbioru mięsa i produkcji mięsa mielonego lub surowych wyrobów mięsnych w jednym pomieszczeniu.

Podsumowując, ww. krajowe przepisy z zakresu bezpieczeństwa żywności przewidują ułatwienia dla podmiotów prowadzących rzeźnie o małej zdolności produkcyjnej oraz zakładów przetwarzających mięso na małą skalę. Aktualnie nie są planowane prace legislacyjne w ww. obszarze.

• Odnośnie do sprzeciwu wobec umowy handlowej UE-Mercosur.

3 września 2025 r. KE wystąpiła do Rady UE z formalnym wnioskiem w sprawie zatwierdzenia umowy UE-Mercosur. KE zaproponowała wydzielenie – w formie odrębnej Umowy Tymczasowej (ITA) – części handlowej z proponowanej Umowy o Partnerstwie UE-Mercosur (EMPA). Umowa ITA miałaby wejść w życie po jej akceptacji przez Radę UE (większością kwalifikowaną) i Parlament Europejski, tj. bez wymogu jej ratyfikacji w każdym państwie członkowskim UE. Wymóg ratyfikacji będzie natomiast dotyczył całościowej umowy EMPA Sprzeciwiamy się takiemu podziałowi umowy. Uważamy, że powinna ona być przyjmowana zgodnie z dyrektywami negocjacyjnymi Rady z 1999 r.

w formie Układu o stowarzyszeniu. Wiodące w sprawach handlowych Ministerstwo Rozwoju i Technologii, z którym ściśle współpracujemy, prowadzi prace celem przygotowania stanowiska Rządu wobec umowy UE-Mercosur.

Stanowisko MRiRW w sprawie umowy UE-Mercosur nie uległo zmianie. Mamy wobec niej szereg poważnych zastrzeżeń i nie popieramy jej przyjęcia. Uważamy, że wejście w życie umowy w proponowanym kształcie może spowodować znaczący wzrost importu z krajów Mercosur na rynek UE, w tym w sektorach wrażliwych. Mowa przede wszystkim o sektorach mięsa drobiowego i wołowego, w których umowa przewiduje przyznanie krajom Mercosur kontyngentów taryfowych – w przypadku mięsa drobiowego bezcłowych w docelowej wysokości 180 tys. ton, a w przypadku mięsa wołowego o obniżonej stawce 7,5 % w docelowej wysokości 99 tys. ton – a także o sektorze tytoniu, w którym umowa przewiduje redukcję stawki do O % w okresie czteroletnim. W sektorze drobiowym i wołowym obawiamy się przede wszystkim skutków pośrednich w postaci wypierania polskiego eksportu z rynków innych państw członkowskich przez import z krajów Mercosur.

Nasze zastrzeżenia budzą również odmienne standardy produkcji związane ze zrównoważonym rozwojem – producenci z krajów Mercosur nie są zobowiązani do ich przestrzegania w równym stopniu co unijni producenci, co ma negatywny wpływ na konkurencyjność unijnej produkcji. Należy jednak odnotować, że na mocy umowy kraje Mercosur i UE zobowiązały się do efektywnego wdrażania Porozumienia Paryskiego w sprawie zmian klimatu. W razie nieprzestrzegania przez kraje Mercosur tego Porozumienia, UE może zawiesić preferencje przyznane na mocy umowy. Jeśli chodzi natomiast o wymogi w zakresie bezpieczeństwa żywności, umowa UE-Mercosur nie uchyla konieczności spełnienia unijnych wymogów. Import z krajów Mercosur będzie wciąż musiał je spełniać (lub wymogi równoważne) podobnie jak import z innych krajów trzecich. M.in. z uwagi na unijne wymogi bezpieczeństwa żywności import wieprzowiny z krajów Mercosur nie jest dopuszczony do rynku UE. Stąd koncesje w tym asortymencie nie mają obecnie praktycznego znaczenia.

KE wskazuje na pewne elementy umowy UE-Mercosurt które powinny łagodzić jej negatywny wpływ na unijny sektor rolny. Zdaniem MRiRW, te mechanizmy w obecnej formie prawdopodobnie nie są wystarczające, aby zagwarantować oczekiwany przez nas poziom ochrony przed negatywnymi konsekwencjami. Ale z punktu widzenia minimalizacji ryzyka najgorszego scenariusza negatywnych skutków umowy dla rolnictwa ich uwzględnienie w umowie jest ważne i korzystne. Chodzi m.in. o ograniczenie liberalizacji importu towarów wrażliwych do poziomu kontyngentów taryfowych (przywóz poza kontyngentami będzie podlegał takim samym cłom, jak obecnie), mechanizm stopniowego, rozłożonego na lata (od kilku do 11 lat) wzrostu tych kontyngentów, wyłączenie niektórych produktów z liberalizacji ceł (np. cukru rafinowanego, pszenicy – za wyjątkiem ziaren do siewu).

Należy również odnotować, że obecnie KE pracuje nad przyjęciem aktu prawnego, który ma uprościć, w stosunku do wrażliwych towarów rolnych, procedurę wszczęcia postępowania ochronnego na podstawie bilateralnej klauzuli ochronnej z umowy z Mercosurem. Podjęte przez KE działania to efekt zastrzeżeń zgłaszanych przez Polskę, Francję i niektóre inne kraje UE, które wskazywały na to, że zapisy umowy w tym zakresie nie są dostosowane do specyfiki sektora rolnego.

W imporcie ze wszystkich krajów trzecich takich produktów jak np. wskazana w uchwale KRIR kukurydza (ale także soja), stawki celne UE erga omnes (tj. w imporcie ze wszystkich krajów trzecich, aktualnie poza Rosją i Białorusią) już teraz wynoszą 0 96. Umowa UE-Mercosur nie wpłynie więc na poziom ceł w dostępie do unijnego rynku tych produktów.

Polska nie ma dużych tradycji w handlu z krajami Mercosur, jak niektóre inne kraje UE np. Hiszpania, Portugalia. Wynika to m.in. również z faktu, że kraje Mercosur nie leżą w bezpośredniej bliskości Polski, a dostarczenie towarów na nasz rynek wiąże się z poniesieniem dodatkowych kosztów transportu. Import przez Polskę towarów rolnych z państw Mercosur koncentrował się dotychczas głównie na soi i produktach innych stref klimatycznych (np. kawa, owoce tropikalne, orzeszki ziemne).

 Odnośnie do postulatu „Wnosimy o pełną ochronę krajowego i Unijnego rynku przez wprowadzenie ceł i barier handlowych oraz przeciwwstawiamy się importowi produktów rolnych z krajów trzecich”.

W relacjach handlowych z krajami trzecimi zwracamy uwagę na potrzebę ochrony interesów sektora rolnego i ich odpowiednie zabezpieczenie. Postulujemy m.in. większe dostosowanie produktów importowanych do unijnych standardów produkcji, uwzględnianie w zawieranych porozumieniach mechanizmów ochronnych dostosowanych do specyfiki sektora rolnego, a także dbanie o uzyskanie wzajemnych korzyści w dostępie do rynków krajów trzecich dla eksporterów z UE, w tym z Polski.

Działania mające na celu ochronę sektora rolnego muszą uwzględniać obowiązujący w UE podział kompetencji (wprowadzanie środków handlowych zasadniczo jest w sferze wyłącznych kompetencji UE, przy wiodącej roli KE) a także istniejące zobowiązania międzynarodowe (w ramach WTO oraz zawartych umów handlowych). W 2024 r. eksport towarów rolno-spożywczych z Polski osiągnął rekordowy wynik 53,8 mld EUR, a dodatnie saldo w handlu tymi produktami wyniosło 18 mld EUR. Tak dobre rezultaty sektora rolno-spożywczego nie byłyby możliwe bez handlu z krajami trzecimi. Wprowadzenie ograniczeń wobec importu z krajów trzecich w sposób sprzeczny z przepisami UE i zobowiązaniami międzynarodowymi mogłoby wywołać środki odwetowe partnerów handlowych i blokadę dostępu do ich rynków oraz wiązałoby się z ryzykiem zaskarżenia takich działań przed sądami międzynarodowymi. Jednocześnie zgłaszamy w dyskusjach na forum UE przytoczone wyżej postulaty, które mają na celu ochronę rynku rolnego UE i Polski.

• Odnośnie do opracowania kompleksowej ustawy o dzierżawie rolniczej i zmianie definicji Aktywnego rolnika.

W MRiRW trwają prace nad taką ustawą. Projekt ustawy o dzierżawie rolniczej jest już wpisany do wykazu prac legislacyjnych i programowych Rady Ministrów (UD279). W najbliższym czasie projekt ten zostanie skierowany do konsultacji publicznych.

Odnosząc się do kwestii wykluczenia małych gospodarstw należy wskazać, że celem nowych rozwiązań w zakresie definicji rolnika aktywnego zawodowo nie jest restrykcyjne ograniczenie dostępu do wsparcia, a jedynie jego właściwe ukierunkowanie na osoby, które faktycznie zajmują się rolnictwem (również na niewielką skalę, na własne potrzeby czy w niepełnym wymiarze). MRiRW dąży do wypracowania takich rozwiązań, które będą możliwe do spełnienia nie tylko przez rolników prowadzących produkcję (uprawę/chów zwierząt), ale również przez rolników prowadzących działalność rolniczą wyłącznie w minimalnym zakresie (utrzymujących użytki rolne w odpowiedniej kulturze).

Ponadto w związku z licznymi uwagami zgłoszonymi w ramach konsultacji publicznych do projektu ustawy o zmianie niektórych ustaw w celu wzmocnienia pozycji rolników aktywnych zawodowo dotyczącymi wykluczenia małych, ekstensywnych gospodarstw z systemu płatności bezpośrednich, w kolejnej wersji projektu, która obecnie jest przedmiotem ponownych uzgodnień, zaproponowano wprowadzenie rozwiązania przejściowego (tylko na jeden rok) dla małych gospodarstw, które pozwoli tym gospodarstwom na przygotowanie i dostosowanie się do nowych regulacji. W związku z powyższym, w 2026 r. proponuje się za rolników aktywnych zawodowo automatycznie uznać tych rolników, którym w 2025 r. przyznano płatności bezpośrednie w wysokości nieprzekraczającej równowartości w złotych kwoty 1 125 EUR. Przyjęta kwota płatności odpowiada limitowi płatności na gospodarstwo (tj. gospodarstwa do 5 ha) w ramach płatności dla małych gospodarstw.

Jednocześnie z uwagi na fakt, że zaproponowany w pierwszej wersji projektu próg obsady zwierząt 0,3 DJP/ha jest trudny do osiągnięcia m.in. w gospodarstwach specjalizujących się w chowie owiec, kóz, w gospodarstwach górskich, w których dominują małe stada, w gospodarstwach z niską klasą gleby, w kolejnej wersji projektu obniżono obsadę zwierząt z 0,3 do 0,1 DJP na hektar użytków rolnych będących w posiadaniu rolnika.

Odnosząc się do kwestii automatycznego uznania za aktywnego rolników prowadzących rolniczy handel detaliczny i działalność MOL, należy wskazać, że brak jest jednego rejestru o funkcjonalnościach, które można wykorzystać na potrzeby rolnika aktywnego zawodowo.

Jednocześnie podmiot prowadzący handel nie powinien mieć trudności z udokumentowaniem przychodów. Ponadto część rolników prowadzących rolniczy handel detaliczny i działalność MOL posiada zwierzęta i z tego tytułu mogą zostać automatycznie uznani za aktywnych.

W odniesieniu do ustawy o dzierżawie rolniczej należy poinformować, że regulacje dotyczące aktywnego rolnika zostały opracowane tak, aby funkcjonowały niezależnie od przepisów tej ustawy.

Warto również podkreślić, że definicja rolnika aktywnego zawodowo dotyczy beneficjentów wsparcia bezpośredniego i płatności ONW i w związku z tym nie ma wpływu na inne prawa i obowiązki rolników, np. nie wpływa na prawo do ubezpieczenia w KRUS.

Jednocześnie informuję, że tożsame uwagi do projektu ustawy o zmianie niektórych ustaw w celu wzmocnienia pozycji rolników aktywnych zawodowo zostały przekazane w ramach konsultacji publicznych projektu. Stanowisko MRiRW do ww. uwag przedstawiono w Raporcie z konsultacji i wraz ze zmienioną wersją projektu udostępniono w Biuletynie Informacji Publicznej (BIP) na stronie podmiotowej Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi oraz w BIP Rządowego Centrum Legislacji.

• Odnośnie do aktywnego uczestniczenia Rządu RP w pracach nad budżetem WPR na lata 2028-2034.

Z dużą uwagą analizujemy propozycje KE zawarte w pakiecie legislacyjnym przedstawionym w lipcu br., w tym w szczególności komunikat COM(2025)570 w sprawie Wieloletnich Ram Finansowych UE na lata 2028-2034 oraz powiązane z nim projekty rozporządzeń dotyczących poszczególnych polityk UE i funduszy.

Wspólna Polityka Rolna wymaga zachowania odrębnego budżetu oraz sprawdzonego finansowania i instrumentarium, dlatego w ramach formalnych prac na forum Rady UE, jak i w ramach spotkań z różnymi europejskimi partnerami MRiRW postuluje utrzymanie silnej finansowo, odrębnej i dwufilarowej WPR. Budżet na WPR musi odzwierciedlać kluczową rolę sektora rolno-żywnościowego i obszarów wiejskich w budowaniu bezpieczeństwa i odporności w związku z wyzwaniami gospodarczymi i środowiskowo-klimatycznymi.

W trakcie sprawowania przewodnictwa w Radzie UE, Polska przygotowała rekomendacje, w których ministrowie rolnictwa państw UE opowiedzieli się za utrzymaniem silnego, dwufilarowego i adekwatnego do wyzwań budżetu przeznaczonego na WPR. Rekomendacje powstały w oparciu o szereg przygotowanych i przeprowadzonych przez polską prezydencję debat i dyskusji kierunkowych dotyczących komunikatu KE „Wizja dla rolnictwa i żywnoscł .

Rekomendacje te zostały przekazane KE jako głos ministrów rolnictwa państw członkowskich UE w pracach nad przyszłym kształtem polityki rolnej UE i jej budżetu.

Stanowisko wskazujące na konieczność zachowania silnej, dwufilarowej WPR znalazło się także w dokumencie kierunkowego stanowiska rządu w sprawie nowych Wieloletnich Ram Finansowych UE (WRF).

Pomimo, iż KE sugeruje, że zmiana systemu wdrażania zaproponowana dla okresu 2028-2034 zwiększy synergię między różnymi politykami, to w opinii resortu rolnictwa może to zagrażać skuteczności i przejrzystości WPR. W ocenie resortu propozycje KE mogą być pretekstem do osłabienia roli WPR i w konsekwencji ograniczenia w realizacji jej celów traktatowych. Włączenie WPR do jednego planu niesie ze sobą ryzyko ograniczenia kontroli nad środkami przeznaczonymi na rolnictwo, sektor rolno-spożywczy i obszary wiejskie. W konsekwencji może to wprowadzić ograniczenia realizacji niektórych potrzeb, np. inwestycyjnych, w rolnictwie i sektorze rolnospożywczym. Wdrożenie proponowanych przez KE zmian może także utrudnić proces programowania, wdrażania, zarządzania, monitorowania i sprawozdawczości.

Proces negocjacyjny jest w fazie początkowej. W trakcie negocjacji Polska będzie aktywnie zabiegała o rozwiązania korzystne dla naszych rolników i mieszkańców wsi.

Prace nad korzystnym dla Polski kształtem WPR po roku 2027 nie będą ograniczały się do prezentowania stanowiska kraju. W ramach negocjacji Polska aktywnie poszukiwać będzie sojuszy i partnerów, a także zgłaszać alternatywne rozwiązania.

MRiRW w żaden sposób nie deprecjonuje roli WPR jako traktatowej polityki unijnej i będzie zabiegać o zapewnienie jej odpowiedniego i silnego wsparcia w przyszłości.

Warto odnotować, że propozycje Komisji w zakresie Wieloletnich Ram Finansowych na kolejny okres programowania oznaczają, iż Polska nadal pozostaje w gronie największych beneficjentów unijnego budżetu.

W nowej perspektywie finansowej UE przewidziano dla WPR około 300 mld euro, które zostaną przeznaczone wyłącznie na działania związane z dochodami w rolnictwie (płatności bezpośrednie, ONW, płatności rolno-środowiskowo-klimatyczne, wsparcie dla małych i młodych rolników, inwestycje i zarządzanie ryzykiem). Zaproponowany budżet i rozwiązania prawne dają podstawy do kontynuacji wielu obecnie funkcjonujących mechanizmów wsparcia.

Polska będzie domagać się, aby pozostałe działania na rzecz rozwoju, szczególnie rozwoju rolnictwa i obszarów wiejskich, takie jak LEADER, transfer wiedzy czy wsparcie na rzecz współpracy miały zapewnione odpowiedni poziom finansowania. Tylko w ten sposób możemy zagwarantować, że obszary wiejskie pozostaną żywotne społecznie, gospodarczo i środowiskowo, a tym samym, że zapewnione będą stabilne fundamenty dla bezpieczeństwa żywnościowego UE.

Resort rolnictwa, wykorzystując wszelkie możliwe środki, będzie zabiegał o zapewnienie korzystnych warunków dla rozwoju polskiego rolnictwa i warunków życia na obszarach wiejskich. Celem resortu jest utrzymanie silnej WPR, zabezpieczenie godziwych dochodów i możliwości finansowania niezbędnych inwestycji dla rodzinnych gospodarstw rolnych.

• Odnośnie do wprowadzenia do pilnego procedowania projektu ustawy o funkcjach produkcyjnych wsi.

Wieś od zawsze pełniła kluczową rolę w zapewnianiu żywności i surowców rolnych dla całego kraju. To właśnie funkcja produkcyjna obszarów wiejskich – obejmująca zarówno uprawę roślin, jak i hodowlę zwierząt – stanowi podstawę bezpieczeństwa żywnościowego Polski. Dostęp do wysokiej jakości, lokalnej żywności to nie tylko kwestia jakości życia, ale także stabilności gospodarczej i cenowej. Wieś nie może być ani skansenem, ani jedynie zapleczem mieszkaniowym miast. Musi pozostać przestrzenią produkcji, życia i wspólnoty – miejscem, gdzie szanuje się potrzeby rolników i mieszkańców, a planowanie przestrzenne służy interesowi publicznemu i bezpieczeństwu żywnościowemu Polski.

Obecnie trwają szczegółowe analizy w tym zakresie, m.in. w kontakcie z Ministrem Sprawiedliwości.

• Odnośnie do opracowania stanowiska Rządu RP popierającego poselski projekt ustawy o Rzeczniku Praw Rolników (druk nr 1527).

Temat powołania rzecznika rolników wymaga szczególnej rozwagi, ze względu na złożoność i różnorodność wyzwań, z jakimi mierzy się sektor rolnictwa. Dlatego wszelkie propozycje legislacyjne powinny być starannie wyważone i szeroko konsultowane, by przyszły rzecznik mógł reprezentować interesy całego środowiska rolniczego.

Poselski projekt ustawy o Rzeczniku Praw Rolników przewiduje, że Rzecznikiem ma zostać prezes Krajowej Rady Izb Rolniczych. To właśnie samorząd rolniczy został powołany ustawowo w celu rozwiązywania problemów rolnictwa i reprezentowania interesów rolników. Stanowi to uzasadnienie takiego rozwiązania – prezes Krajowej Rady Izb Rolniczych posiada informacje o bieżących problemach rolników i w zakresie swoich możliwości i kompetencji reaguje na te problemy. Jednak propozycja została negatywnie oceniona przez część środowisk rolniczych. Stąd potrzeba dalszej dyskusji w celu wypracowania najlepszych rozwiązań, z jednoczesnym poszanowaniem finansów publicznych.

Podstawa prawna:

• Dz. Urz. UE.C Nr 485, str. 1.
• Dz. Urz. UE.L Nr 327, str. 1.
• Dz. Urz. UE.L 352 z 24.12.2013, s. 9, z późn. zm.
• tj. Dz. U. z 2024 r. poz. 1361, 1847, 1881, z późn.zm.
• Dz.U.UE.L.2005.70.1.
• Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/625 z dnia 15 marca 2017 r. w sprawie kontroli urzędowych i innych czynności urzędowych przeprowadzanych w celu zapewnienia stosowania prawa żywnościowego i paszowego oraz zasad dotyczących zdrowia i dobrostanu zwierząt, zdrowia roślin i środków ochrony roślin, zmieniające rozporządzenia
• Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 999/2001, (WE) nr 396/2005, (WE) nr 1069/2009, (WE) nr 1107/2009, (UE) nr 1151/2012, (UE) nr 652/2014, (UE) 2016/429 i (UE) 2016/2031, rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2005 i (WE) nr 1099/2009 oraz dyrektywy Rady 98/58/WE, 1999/74/WE, 2007/43/WE, 2008/119/WE i 2008/120/WE, oraz uchylające rozporządzenia
• Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 854/2004 i (WE) nr 882/2004, dyrektywy Rady 89/608/EWG, 89/662/EWG, 90/425/EWG, 91/496/EWG, 96/23/WE, 96/93/WE i 97/78/WE oraz decyzję Rady 92/438/EWG (rozporządzenie w sprawie kontroli urzędowych) (Dz. Urz. UE L 95 z 07.04.2017, str. 1, z późn. zm.).
• Ustawa z dnia 22 lipca 2006 r. o paszach (Dz. U. z 2025 r. poz. 320).
• Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 20 grudnia 2019 r. w sprawie niektórych wymagań weterynaryjnych, jakie powinny być spełnione przy produkcji produktów pochodzenia zwierzęcego w rzeźniach o małej zdolności produkcyjnej, położonych na terenie gospodarstw (Dz. U. z 2020 r. poz. 56); rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 19 maja 2010 r. w sprawie niektórych wymagań weterynaryjnych, jakie powinny być spełnione przy produkcji produktów pochodzenia zwierzęcego w rzeźniach o małej zdolności produkcyjnej (Dz. U. z 2020 r. poz. 1287).
• art. 3 ust. 3 pkt. 29 b i art. 44a ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności i żywienia (Dz. U. z 2023 r., poz. 1448), rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 12 września 2022 r. w sprawie maksymalnej ilości żywności zbywanej w ramach rolniczego handlu detalicznego do zakładów prowadzących handel detaliczny z przeznaczeniem dla konsumenta końcowego oraz zakresu i sposobu jej dokumentowania (Dz.U. poz. 1971).
• Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 21 marca 2016 r. w sprawie szczegółowych warunków uznania działalności marginalnej, lokalnej i ograniczonej (Dz. U. poz.451), ustawa z dnia 16 grudnia 2005 r. o produktach pochodzenia zwierzęcego (Dz. U. z 2023 r. poz. 872).
• Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 19 maja 2010 r. w sprawie niektórych wymagań weterynaryjnych, jakie powinny być spełnione przy produkcji produktów pochodzenia zwierzęcego w określonych zakładach o małej zdolności produkcyjnej (Dz. U. z 2020 r. poz. 1286).