Podstawę finansową izb rolniczych w II Rzeczypospolitej stanowiły dochody, składające się z opłat za świadczenia i usługi oddawane przez izbę rolnikom, ponadto dochody z majątku własnego, zasiłki rządowe, samorządowe i inne opłaty ustanowione na rzecz izby na mocy obowiązujących ustaw.
Sytuacja finansowa izb rolniczych znalazła uregulowanie w znowelizowanej ustawie o izbach rolniczych z października 1932 roku. W art. 50 określono, że dochody izb rolniczych składać się będą:

a) z 3% udziału w ogólnej kwocie państwowego podatku gruntowego, pobranego w okręgu izby, z uwzględnieniem podwyżki tego podatku, wprowadzonej rozporządzeniem Prezydenta Rzeczpospolitej z dnia 12 kwietnia 1924 roku oraz oddzielnego dodatku, przewidzianego w art.2 i stawy z dnia 15 czerwca 1923 roku i ulg przewidzianych w art.3 tejże ustawy,

b) z 50% kwot uzyskanych z okręgu izby na podstawie przepisów obowiązujących o finansach komunalnych z obciążeń gruntów podatkiem samorządowym do państwowego podatku gruntowego na rzecz samorządu wojewódzkiego,

c) z opłat ustanowionych na rzecz izby na mocy obowiązujących ustaw,

d) z opłat za świadczenia i usługi oddawane rolnikom przez izbę,

e) z zasiłków rządowych, samorządowych lub innych.

Przepisy zawarte w punkcie a i b nie dotoczyły jednak izb rolniczych zachodnich, które zachowały dotychczasowe podstawy finansowe oparte na opodatkowaniu czystego dochodu katastralnego gospodarstw rolnych według utrzymanych dotąd w mocy przepisów ustawy pruskiej.

Te środki finansowe umożliwiały izbom rolniczym skromną egzystencję i utrzymanie niezbędnego personelu fachowego oraz niewielkie dotacje na utrzymanie zakładów doświadczalnych, subwencjonowanie niektórych prac, prowadzonych przez powiatowe towarzystwa rolnicze.

Przemiany roku 1989 odrodziły nadzieje środowiska rolniczego na wznowienie działalności własnego samorządu, po 50-letnim okresie niebytu za rządów PRL. Efektem kilkuletnich starań była uchwalona 14 grudnia 1995 roku ustawa o izbach rolniczych, która stworzyła podstawy prawne do przeprowadzenia demokratycznych wyborów i wyłonienia organów samorządu rolniczego. Mimo 50-letniej przerwy w działalności, członkowie izb rolniczych i ich przedstawiciele w organach tych izb mają przeświadczenie o ciągłości prac samorządu oraz o kontynuacji dzieła izb rolniczych powstałych w okresie międzywojennym. Sięganie do bogatych tradycji i doświadczeń nadal stanowi inspirację do działania obecnych izb rolniczych.